Bugün acılarım tazelendi ve içimden bunlar döküldü...
İnsanın sevdiklerini kaybetmesi
acıdır. Onu bir daha görememek, dokunamamak, sarılamamak, konuşamamak çok zor
bir duygudur. Ben annemi ve babamı kaybettim. Bu duyguyu çok iyi biliyorum. Şimdi
çevremde bu acıları yaşayan insanlar görünce, teselli etmeye çalışmıyorum. Çünkü
ölüm ayrılığının tesellisi yoktur. Başlarda geçirdiğin şokun etkisiyle önce bir
şaşırırsın. Sonra toprağa verirken, inkâr etmek ister kabullenmezsin. Zor gelir
oraya bırakıp, üstünü toprakla örtmek. Üşüyecek, korkacak, yalnız kalacak,
böcekler gelecek diye boş hayıflanmalar yaşarsın. Yüreğin onun öldüğünü kabul
etmez. Beyninse acı gerçeği sana haykırır. Bu ikilemle eve gidersin. Bir sürü
insan vardır yanında. Herkes bir şey der. Dualar edilir, taziyeler sunulur. Başsağlığı
dilerler. Ne demekse “Başın sağ olsun”? “En
sevdiklerimden biri gitmiş, nasıl benim başım sağ olacak ki?” dersin. Sonra insanlar
senin acını unutur kendi aralarında laflamaya başlar, hatta hafiften gülmeler
duyarsın. İçinden onların üzerine atlayıp parçalamak gelir ama yapamazsın. Hırsını
içine gömer, ağlarsın.
İnsanlar çekip gitsin, sen acınla
baş başa kal istersin. Uyuyamazsın, oturamazsın, çalışamazsın, odaklanamazsın…
Yemek istemezsin, ağlamak, düşünmek kendi içinde kaybettiğin kişiye dair
hesaplaşmalar yaşamak istersin. “Şunu yapmasaydım, böyle demeseydim, kalbini
kırmasaydım,” der durursun. Sürer bir dönem bunlar ardından kabullenme başlar. En
zoru da budur. Ölümü kabullendiğin an özlem başlar. Acı çoğalır. Kabullendikçe için
yanar. Canın acır. Görmek ve dokunmak istersin ama yoktur. “Rüyalarımda göreyim”
diye dualar edersin ama her zaman olmaz. Bilinçaltı bile buna izin vermez. Zordur
ölüm ayrılığı.
Ben bunların hepsini yaşadım. Hani
bir laf vardır “Dibine kadar yaşamak!” işte öyle yaşadım. Bilirim ne acı bir
duygudur. Öyle kolay kolay da geçmez. Beş yıl sürdü annemin yokluğuna alışmam. Babam
ise daha iki yıl oldu gideli. Onun ki çok yeni… Bu nedenle canı ölüm acısıyla yanan
insanı teselli etmek anlamsız gelir bana. Önceleri yapardım ama başıma gelince
öğrendim ki çok boş bu çaba. Şimdi diyorum ki canından birini kaybedene “üzüleceksin,
zaman geçtikçe daha çok yanacak canın, uzun sürecek ilk acın, hazırlıklı ol.” Çünkü gerçek bu! Ölüm ayrılığı koyar insana…
Günce Yazarı